ӨРЛӨГ ЭЭЖИЙН МИНЬ 100 ЖИЛ

Өрлөг ээж минь байвал өнөөдөр 100 сүүдэр зэрэгцэх байжээ. Дарьгангын хээр талд ээж минь наян хаврын яргуй нүдлэхийг харсан юм. Дарьгангын бүгдийн тэргүүн Цэвэг вангийн төрсөн ах, сүргийн галай ла Гүнсэнгийнд 1914 онд мэндэлж 16 настайдаа хохь тайж Дугарсүрэнгийнд бэр буусан гэдэг бөгөөд өрхийн тэргүүн нь хожмын их хуурч 15 настай Гомбожав бөлгөө. 18-тайдаа охин төрүүлж Цэвэлмаа хэмээх нэр хайрласан нь намайг төрүүлсэн ээж болой. Дараа нь 1945 оны чөлөөлөх дайны хөлд сүйдсэн Өвөрмонголын нэгэн сүмийн нуранги дотроос өнчирч үлдсэн 7 настай хүүг үрчилж өсгөсөн нь миний ах Цэнд болой. Миний ээж Цэвэлмаа Намжилын Лувсантай гэрлэж, удалгүй намайг хэвлийдээ тээгээд төрхөмдөө буцаж ирсэнд би төрсөн юм. Ийнхүү голомтын зээ би бээр нагац Гомбожав, Хундай хоёрын алган дээр бөмбөрч хүн хүлэг болсон бөлгөө. Энэ тухай цухас дурдаад, хожим дэлгэх намтар зохиолдоо бусдыг үлдээж, бас ээжийнхээ 100 жилд нэгэн шинэ бүтээл амлаад, хамгийн сүүлд ээждээ зориулсан “Яруу найрагчийн ээж буюу Гэтэлгэгч эхийн сүм” хэмээх эсээгээ уншигчдадаа толилуулж байна. Энэ эсээ Онгон элснийхээ өвөрт ээжийгээ нутаглуулж байх мөчид анд найз Л.Мягмарсүрэнгийн минь ивээлээр монголын радиогоор дуурсаж байв. Бас анд О.Дашбалбарын ивээл дор “Зохист аялгуу” сонинд “Хэн ээждээ хайртай бол тэр үүнийг уншигтун” гэсэн малгайтайгаар нийтлэгдэж байв.

Зохиогч

Морин жилийн хаврын тэргүүн сарын шинийн найман

Путь к тебе

Г. Мэнд-ооёо

Путь к тебе

Пробиваясь сквозь годы и время, за собою светила ведя,
Через тьму и тернистое семя, мудрых предков тропой проходя,
Через горы, холмы и долины, через счастье, несчастье, нужду
Через реки, леса и равнины, отвращая преграду, беду,
Лишь одной очарованный темой, слышу голос твой в шуме дождя,
И слагаю словами картины, я к тебе непреклонно иду.

Пусть дорога пылает пожаром и трясиной сменяется вдруг,
Покрываясь пятнистым угаром клеветы или лживых потуг.
Их очистят лишь светлые думы, ведь они так чисты и не злы.
В мире только любовь не угрюма, ей подвластны любые узлы,
Сквозь ветра, что от края до края, поднимаясь на вверенный круг,
Не меняя пути, познавая ­- этот мир, я иду к тебе, друг.

Во мне осени мудрой печали, молодой и весенний задор.
И ладони мои не устали нести солнце к тебе до сих пор.
И осенней травой увядая, распускаясь весенней листвой,
То в садах, то в цветах пропадая, собирая любовный настой,
Твои руки чаруют и чары, прекращая вражду или спор.
Я иду, неустанно мечтая, что дойду и что буду с тобой!

Долог путь, будто молнии думы озаряют во мгле этот путь.
Эти думы вкусны, как изюмы, от того и не трудно ничуть.
Все мои сокровенные тайны, будто кто-то назначил им срок,
Собираясь, сплетаясь случайно, но являют разумный венок.
Никогда не кончается время, ты об этом, мой друг, не забудь.
Безграничны пространства и темы. Это все из пути я извлёк.

Сны урывками, только покоя никогда эти сны не дают.
Знаю я, когда буду с тобою, обрету в твоем сердце приют.
Из глубин проявляются строки, воспаряя к отрогам вершин.
Поднимаюсь за ними. И в сроки постигаю я мудрость глубин.
Ошибаясь в пути и вставая, от оков избавляясь и пут,
Свою песню ищу, продолжая
неизменно идти до тебя!


Перевод Виктор Балдоржиева. 
  11 августа 2011 года. 17:30

JE VIENS VERS TOI

G.Mend-Ooyo

JE VIENS VERS TOI

Dans mon voyage à travers les années et le temps, en compagnie du soleil de la lune,

Le long des routes sinueuses et accidentées tracées par de vieux sages,

Tandis que je grimpe et dévale montagnes et collines,

Tandis que je franchis les gués de cent rivières, 

Quand bien même j’ignore quand nous nous rencontrerons,

Je songe aux mots que je te dirai,

           

            Je viens vers toi

Mes routes sont offertes au vent glacé et au feu.

Même si la brume de la calomnie les engloutit,

Je libère de toute tache mes pensées transparentes, 

Je délie tous les noeuds par mon amour.

Giflé par les vents de glace,

Je maintiens le cap dans la direction voulue,

           

            Je viens vers toi

Je transporte ensemble chagrin d’automne et renouveau printanier,

Je saisis le feu de mon âge et maintiens dans ma main la chaleur du soleil,

Je pousse avec les feuilles et me fane avec elles,

Dans un jardin plein de fleurs et de fruits,

Je rencontre une main qui tend un verre de jouissance,

Poussé par mon désir,

            Je viens vers toi

Toutes les pensées tendres de mon voyage,

Tous les doux moments de ma vie,

Et tous mes secrets, partout,

Je les lie ensemble dans la maison de mon esprit.

Dans le temps sans début ni fin,

Dans l’espace sans limite,

            Je viens vers toi

Je ne perçois que parties de mes rêves,

Je goûte, dans ma propre poésie, le cœur même de tout ce que je suis,

Je souhaite accorder dans ton coeur les cordes de l’inspiration,

Remonter les précipices des plus hautes montagnes,

Suivre des sentiers infranchissables,

En recherchant le chant éternel de l’essence d’amour,

            Je viens vers toi

                                               

Adaptation de l’anglais en français par Georges Friedenkraft